Hans Guido Mutke

W okresie II wojny światowej był aktywnym członkiem niemieckiego lotnictwa wojskowego, znanego jako Luftwaffe. Swoją karierę lotniczą rozpoczął jako pilot myśliwców nocnych, latając przez trzy lata na samolotach Messerschmitt Bf 110. W marcu 1945 roku Mutke został przeniesiony do III eskadry dywizjonu treningowego EJG 2, który stacjonował na lotnisku w Lagerlechfeld. Jego zadaniem było przeszkolenie na nowoczesne myśliwce odrzutowe Messerschmitt Me 262, a pierwszy lot tym samolotem odbył 5 kwietnia.

W dniu 9 kwietnia 1945 roku Mutke odbywał kolejny lot nad Innsbruckiem, pilotując Me 262 o numerze 500071, znanym również jako Biała 3. Lot odbywał się na wysokości ponad 12 000 metrów, kiedy to otrzymał informację o ataku amerykańskiego myśliwca P-51 Mustang na stratosferycznie startujący samolot jego kolegi. W sytuacji zagrożenia, Mutke wykonał stromy lot nurkowy pod kątem około 40 stopni, prawie na pełnym ciągu silników. Wkrótce zauważył, że jego samolot zaczyna drgać i trząść się, a wskaźnik prędkości osiągnął skrajną wartość 1100 km/h. W pewnym momencie samolot przestał reagować na stery, co doprowadziło do zagrażającego sytuacji nurkowania.

Po zredukowaniu ciągu silników, Mutke zdołał odzyskać kontrolę nad maszyną, ale po lądowaniu odkrył, że jego Me 262 miał zdeformowane skrzydła i brakowało niektórych nitów poszycia. Po wojnie, w świetle potwierdzonego przez Charlesa Yeagera przełamania bariery dźwięku w 1947 roku, Mutke analizując swoje doświadczenia, doszedł do wniosku, że sam także mógł to osiągnąć 9 kwietnia.

Jednakże, fakt ten nie może być jednoznacznie potwierdzony ani zaprzeczony. Opisane przez niego efekty mogły być wynikiem osiągnięcia prędkości poddźwiękowej, co zazwyczaj wiąże się z drganiami samolotu, znanymi jako buffeting. Podczas testów fabrycznych Messerschmitta, potwierdzono, że Me 262 mógł osiągnąć prędkość poddźwiękową o wartości 0,86 Ma w nurkowaniu, a po jej przekroczeniu wpadłby w niekontrolowane nurkowanie, co czyniło osiągnięcie prędkości 950 km/h zabronionym. Nie można jednak wykluczyć, że wskazanie prędkości 1100 km/h podczas lotu Mutkego było precyzyjne, lecz nieznana pozostaje wysokość, na której mogła ona zostać osiągnięta, a co za tym idzie, także związana z nią prędkość dźwięku.

Sam Mutke nie wykluczał, że inni piloci również mogli osiągnąć prędkości naddźwiękowe na Me 262, lecz ich loty kończyły się tragicznie. Sugerowano także, że amerykańscy piloci przetestujący Me 262 po zakończeniu wojny mogli doświadczyć podobnych osiągnięć.

Po wojnie Mutke pracował jako cywilny pilot w Boliwii, a później zdecydował się na zupełnie inną karierę jako ginekolog. Zmarł 8 kwietnia 2004 roku w Monachium podczas operacji zastawki serca. Po jego śmierci, ciało Mutkego zostało poddane plastynacji i przekazane na wystawę Body Worlds, organizowaną przez Gunthera von Hagensa.