Johann Georg Carl von Hannig, znany także jako baron Hannig od roku 1758, był niezwykle istotną postacią w historii Austrii. Urodził się w Nysie w latach 1709 lub 1710, a swoją karierę wojskową związał z armią austriacką.
Ostatecznie zmarł w 1784 roku w Wiedniu, pozostawiając po sobie ślad jako feldmarszałek porucznik. Jego życie i osiągnięcia są przykładami wpływu, jaki w tamtych czasach miała wojskowość na rozwój Imperium Austriackiego.
Pochodzenie
Rodzina Hannigów ma swoje korzenie w Czechach, gdzie przedstawiciele tego rodu dziedziczyli tytuły władyków. Osiedlili się na obszarze, który obecnie stanowi część Saksonii.
W czasie wojny trzydziestoletniej, w trakcie pierwszego najazdu Szwedów na Śląsk oraz w kontekście wprowadzenia reformacji w Saksonii, rodzina podjęła decyzję o ucieczce na te ziemie. Działo się to w atmosferze “godnej pochwały katolickiej gorliwości religijnej”.
Życie prywatne
W 1755 roku Johann Georg Carl von Hannig zawarł związek małżeński z Marią Teresą von Demel, która przyszła na świat w 1737 roku w Villingen i zmarła 17 września 1807 roku w Wiedniu. Para, w ciągu swojego wspólnego życia, doczekała się dwóch synów.
- Carl, urodzony około 1756 roku w Wiedniu, zmarł 17 maja 1793 roku w pobliżu Rülzheim, pełnił służbę jako Rittmeister w Pułku Modeny,
- Georg, którego data urodzenia nie jest znana, zmarł 13 marca 1834 roku w Krems an der Donau, był Kapitanem.
Kariera wojskowa
W roku 1725 Johann Georg Carl von Hannig rozpoczął swoją służbę w armii cesarskiej, uczestnicząc aktywnie w VII wojnie austriacko-tureckiej, która miała miejsce w latach 1737–1739. Jego kariera wojskowa rozwijała się dynamicznie. W 1750 roku awansował na kapitana pułku piechoty Daun, a trzy lata później, w 1753, uzyskał stopień majora we Wiedniu. W lutym 1755 roku Hannig został podpułkownikiem w Pułku Piechoty Bethlen. W tym samym roku otrzymał również stanowisko adiutanta generalnego, a w 1757 roku awansował na pułkownika oraz adiutanta feldmarszałka hrabiego Dauna.
Hannig w 1758 roku zyskał tytuł dziedzicznego barona, co podkreślało jego status społeczny. Kontynuując swoje awanse, w 1761 roku objął rolę adiutanta hrabiego Dauna, a jego kariera culminowała w 1766 roku, kiedy to przejął komendanturę Akademii Wojskowej na zamku Wiener Neustadt. Rok 1767 przyniósł mu awans na feldmarszałka porucznika, co było dowodem na jego zasługi i umiejętności wojskowe.
Potyczki i bitwy
Na podstawie informacji zawartych w liście Hanniga do Marii Teresy, można odnotować jego udział w wielu ważnych starciach wojskowych, które miały miejsce na przełomie lat 1758/1759. Oto najważniejsze z nich:
- Stara Orsowa, 8 maja 1738, ranny,
- Bitwa pod Grotką, 23/24 lipca 1739, ranny,
- Pancsova, ranny,
- Trautenau,
- Jahay,
- Braunau,
- Bitwa pod Roucoux, 1746,
- Bitwa pod Lauffeldt, 1747,
- Bitwa pod Kolinem, 1757, ranny,
- Bitwa pod Wrocławiem, 1757,
- Bitwa pod Leuthen, 1757,
- Atak i szturm w Vilshofen,
- Oblężenie Pragi, 1741,
- Oblężenie Belgradu, 1739,
- Oblężenie Nysy, 1741.
Komendant Terezjańskiej Akademii Wojskowej
Terezjańska Akademia Wojskowa, powołana do życia 14 grudnia 1751 roku przez Marię Teresę, była odpowiedzią na potrzebę kształcenia oficerów właściwych oraz zdolnych do dowodzenia. Rozkaz wydany pierwszemu komendantowi, feldmarszałkowi Leopoldowi Josephowi von Daun, brzmiał: „uczyń ich dobrymi oficerami i prawymi ludźmi”. Akademia ta jest uznawana za najstarszą działającą akademię wojskową na świecie, kładącą szczególny nacisk na profesjonalne szkolenie oficerów.
Oceń: Johann Georg Carl von Hannig